Буддад тоолшгүй олон сүнсийг аврах Хүчийг Бурхан өгч, бүх Орчлон Ертөнц зөвшөөрсөн Будда, Их Багш гэдэг Зүгээр ч нэг нэр цол төдий биш! 10 цуврал лекцийн 5-р хэсгийг

Буддагийн цаг үе бол илүү амар амгалан байсан. Гэвч өөр өөр цаг үед, дахин төрөл авах өөр өөр үед, үйлийн үр зарим нэг өөр өөр зүйлс бэлтгэдэг. Буддагийн овгийнхон хүртэл өмнөх үйлийн үрээсээ болоод, өмнөх төрлүүдийн үйлийн үрээсээ болоод хядуулж байсан. Тэр үйлийн үр нь Түүний цаг үед биеллээ олж, Гэр бүл нь, овог нь хядуулсан. […] Тэр үед дайсных нь муу албан тушаалтнуудын нэг нь Хаандаа яагаад Шакяа овгийг очиж хөнөөх ёстойг сануулсан бөгөөд хаан нь гүйцэлдүүлдэг. Гэвч дараа нь тэр Хаан яваад маш олон хүмүүсийг, хүүхэд эмэгтэйчүүдийг хүртэл тамлаж алсан учраас завсарлагагүй тамд унаж, хэзээ ч эргэж ирээгүй. Тэр тэндээ байсаар байгаа эсэхийг харья. Тэр одоо хаана байна? Тэндээсээ гарсан байна, тэгвэл хаана байна вэ? Өө тэр хүн мэт статустай төрөл авсан ч үнэхээрийн ихээр дайн дажин дэгдсэн улсад төрж. Энэ дэлхийд биш, өөр гараг дээр. Өөр гаргууд бас байдаг, ихээхэн дайн дэгдээдэг хэн ч бай эхлээд тамд унадаг. Олон хүний аминд хүрсэн бол тэд там руу, завсарлагагүй тамд унадаг. Заримдаа үүрд ч байж мэднэ. Гэвч ийм нөхцөлд амьдралын тань секунд бүр үүрд мэт санагддаг.

Тийм тамыг яагаад тэд завсарлагагүй гэдэг гээч? Яагаад гэвэл хэзээ ч тамлаж, шийтгэхээ зогсоодоггүй, ар араасаа үргэлжилдэг. Үүрд өвдөлт мэдрэх болно. Хэзээ ч өвдөлт мэдрэх нь зогсохгүй бөгөөд чөлөө гарахгүй. Өөр бусад тамд бол амардаг. Жишээ нь хэрэв хүмүүс амьтан-хүмүүсийн махыг иддэг бол, - хэр их болон ямар төрлийнх гэдгээс хамаарна,- өнгөрсөн төрлийнх нь буян дуусах үед, эсвэл ямар ч аврах Их Багш байхгүй, туслах хүнгүй бол тэд шууд тамд унадаг, тэгээд яг л амьтан-хүмүүсийн махыг машиндаад жижиглэдэг шиг өөрсдөө махны машинд машиндагдана. Магадгүй өдөрт хоёр, гурван удаа, магадгүй зургаа, арван удаа. Гэхдээ дунд нь тэд амрах боломжтой. Харин завсарлагагүй тамд хэнийг ч амрахыг зөвшөөрдөггүй. Үүрд үргэлжилнэ. Автомат төхөөрөмжүүд тэднийг сорж аваад тамладаг бөгөөд хэдэн чөтгөрүүд ойрхон хяналт хийн хараад байж байдаг. Энэ нь тасралтгүй үргэлжилдэг. Энэ бол унаж болох хамгийн аймшигтай там.

Энэ тамыг дайн өдөөгч хүмүүст зориулсан, үнэхээр аллага үйлдэхийг хүссэн, бусдыг хайр найргүй, өршөөлгүй алдаг хүмүүст зориулагдсан. Ийм хүмүүс тийм завсарлагагүй тамд унадаг. Бусдад яаж хандана өөрсдөд нь яг л тэгж ханддаг, ахин дахин, ахин дахин тийн хандаж завсарлагагүй үргэлжилнэ. Бурханыг, Буддаг ч юм уу хэзээ ч санах боломжгүй. Залбирах ч аргагүй, өөртөө юу ч хийж чадахгүй. Тэндхийн түрэмгийлэгч энерги нь ганц хором ч бодох боломж олгохгүй. Юу ч санах аргагүй. Зөвхөн 24/7 ахин дахин орилохоос өөр яаж ч чадахгүй. Аймшигтай. Тийм учраас олон Их Багш нар энэ дэлхийд буун ирдэг юм, учир нь тэд энэ дэлхийд төрөлтнүүдийг ингэж зовохыг хараад тэсэж чаддаггүй. Би ч мөн адил. Та нарын нүднээс далд би өдөр бүр уйлдаг.

Илгээсэн нэвтрүүлгүүдийг тань үзэж байхдаа, амьтан-хүмүүс эсвэл хүмүүс тэр нэвтрүүлэгт зовж байгааг харвал би маш ихээр уйлдаг, байнга шүү. Би үнэхээр өөрийгөө хянахыг хичээх ёстой, үгүй бол тийм байдалтай ажиллаж чадахгүй. Та нарт бас талархаж байна, бүгдэд тань, зовж шаналсан төрөлтнүүдийн тэр нэвтрүүлэг дээр ажиллаж буй, дэлхийд үнэнийг харуулж, амьтан-хүмүүс хэрхэн зовж буйг харуулахаар ажиллаж буй Суприм Мастер ТВ-ын ажилчдад талархъя. Та нар бүгд ийм зүйл дээр ажиллах ёстой болдог. Би ч мөн адил – Өдөр бүр би та нартай мөр зэрэгцэн ажилладаг; хэдий орон зайн хувьд бид тусдаа ч хамт ажилладаг.

Сүүлийн үед интернэт байдаг болсон болохоор надад хол байгаа мэт ч санагддаггүй, нэг нэгэнтэйгээ бид холбогдож, ярилцаж, хамтдаа ажиллаж, яг л нэг өрөөнд, нэг оффист байгаа мэт байдаг. Тиймээс би үргэлж та нартай, бүгдтэй тань ойрхон байгаа мэт санагддаг. Гэвч заримдаа, хааяа нэг хуучны цугларлыг үзээд, сайхан байсан үеэ, хүмүүс надтай баярлан уулзаж байгааг хараад тэр үеийг санадаг. Харин олон нийтийн газар байхыг бол санадаггүй. Хувийн орон зайдаа байх дуртай. Шавь нараас юм уу гаднын бишрэгчдээс хайр ундарч байгааг хараад бол зүрх сэтгэл минь хөдөлж, тэдэнд бас тиймэрхүү аз жаргал, баяр баяслыг өгөхийг хүсдэг юм. Бүгд ирээд л адислал мэдэрч, аз жаргалтай байж, яг л бүгд нэг болж, зөвхөн хайр, аз жаргал мэдэрдэг.

Ийм зүйл сэтгэлийг минь хөдөлгөж, магадгүй намайг ахин олон нийтэд гарахад хүргэсэн байх.

Гэвч энэ дөрвөн жил, дөрөв гаруй жилд, бараг таван жилд - би ганцаараа аглагт байгаа ч юу ч санаж үгүйлэхгүй байгаа. Өөрийгөө би яаруулдаггүй, би гарч олон нийтэд яриа хийх ёстой энэ тэр гэсэн мэдрэмж төрдөггүй. Үгүй, надад тийм хүсэл байдаггүй. Дэлхийд сайн юу л байна, түүнийг хийдэг. Хэдийгээр бид юу ч хийсэн, үргэлж золиос гаргах эсвэл гаргахгүй байх сонголт байдаг.

Би нохой-хүмүүсээ санадаг, шувуу-хүмүүсээ санадаг. Тийм л юм, үнэхээр. Мөн та нарт бүгдэд тань би хайртай ч, надад хэнийг ч санах мэдрэмж байдаггүй. Бурхан намайг тийм болгосон. Магадгүй ийм биш байвал би тэсэхгүй байсан биз, ингэж ганцаараа байвал дэндүү ганцаардана. Гималайн уулст би ганцаараа байхдаа бас тоогоогүй. Харанхуйд юм уу бороонд алхаад л, их юмтай байгаагүй. Эдгээрийг огтхон ч тоодоггүй байлаа. Тэр үед маш жаргалтай байсан. Одоо бол би өдөр болгон та нарын хийж байгаа нэвтрүүлгүүдийг шалгаж байхад гэнэт зовж байгаа нь гарч ирдэг учраас жаргалтай байдаггүй. Сэтгэлийг минь маш ихээр өвтгөдөг.

Тийм учраас би та нарыг илүү аз жаргалтай амьтан-хүмүүсийн бичлгийг интернэтээс олоод нэвтрүүлэгтээ оруулж, гаднах хүмүүстэй аз жаргал хуваалц гэсэн юм. Тэдгээр бичлэгүүдийг хараад- аз жаргалтай, хөгжилтэй амьтан- хүмүүс өөр хоорондоо эсвэл хүмүүстэй байгааг хараад би баярладаг. Үүнийг үзээд заримдаа би инээнэ. Тийм учраас дэлхийд бид илүү ийм зүйл өгөх ёстой гэж бодсон юм, бас онигоог гаргаснаар ядаж л хүмүүс хэсэгхэн хугацаанд баяртай байж, тайтгарах болно. Учир нь сүүлийн үед тэдний амьдрал бэрхшээл дүүрэн байна. Олон сая хүн өдөр бүр өлмөн зэлмэн байгаад сэтгэл минь хэзээ ч тайтгардаггүй, хэзээ ч өдөржин жаргалтай байж чаддаггүй. Үгүй, зөвхөн нэвтрүүлгээр сайхан зүйл харсан үедээ түрхэн л баярлана. Гэсэн ч бусдын төлөө надтай хамт энэ бүхнийг тэсдэгт тань баярлалаа.

Та нарын золиос агуу их гэдгийг би мэднэ. Гэр бүлийнхэн тань дэргэд тань байхгүй. Хувийн харилцаа байхгүй. Юу ч байхгүй. Энэ бүхнийг би мэднэ. Та нар зөвхөн ажлаа хийж, юм иддэг, бас би хааяа үймүүлнэ. Уучлаарай, учир нь ажил маргааш хүртэл хүлээдэггүй. Ажил хар цагаан байдаггүй, эсвэл алхаад явах шулуухан зам шиг ч юм уу, эсвэл чигээрээ явж байгаад хүссэн үедээ зогсдог дугуйн зам шиг байдаггүй. Юмс амаргүй учраас тийм байдаггүй. Хэрэв мэдээлэл судалгаа энэ тэр олохыг хүсвэл их урт хугацаа орно. Би ямар нэг зүйл залруулахыг хүсвэл, заримдаа компьютер миний хүссэнээр байдаггүй. Өөр өөр зүг рүү үсчиж, улмаар ахиад бичих ёстой болно. Эсвэл би хэрхэн удирдаж, засахаа мэдэхгүй, бүх зассан зүйлс маань доошилж, хэвлэгдсэн зүйлстэй холилдвол хэн ч уншиж чадахгүй. Аврах гэж чадлаараа хичээдэг ч заримдаа чаддаггүй. Тэгээд ахиад эхнээс нь бичих ёстой болно. Гэвч бид тэгж л ажиллах ёстой. Бүх зүйлсээс зайлсхийх боломжгүй.

Амьтан-хүмүүсийг эсвэл хүмүүсийг өвчин зовлонгоор ч юм уу, дайн дажинд зовж байгааг харахын төдийд бид тэгж их зовж байна гээд төсөөлдөө. Хэрэв өөрсдөө тийм нөхцөл байдалд байсан бол, хэрэв бид тэрхүү амьтан-хүн байсан бол, эсвэл дайны хохирогч байсан, ялангуяа нялх хүүхдүүд байсан бол гээд төсөөл дөө. Эсвэл та нар гав ганцаархнаа хүүхэд, аав ээж нь бөмбөгт өртөөд өөд болчихсон, гудамжаар бусад хүмүүсийн хамт өөр улс руу гарах гээд алхаад явж байна гээд төсөөл дөө. Гэтэл идэх юм байхгүй, өөр хэн ч байхгүй, ядарч туйлдсан байна. Гудамжинд шууд л үхлүүт унах юм уу, хүндээр шархадсан байх болно, хэн нэгэн олоод өөрийг тань харж, алс хол эмнэлэгт хүргэх хүртэл ухаангүй байна. Өөрийгөө гээд

төсөөлдөө. Намайг бага байхад, тийм ч бага биш л дээ... За байз санаадахъя... долоо, найман настай байхад бид нэг мужийн төвөөс тэртээ жижигхэн дүүрэг рүү гэр гүүгээ явсан. Мужийн төвөөс манай гэр хүртэл нэлээд зайтай. Машинаар явна, автобусаар явна, эсвэл жижигхэн түк-түкээр явна- гурван дугуйтай жижиг машин. Бангкокт одоо ч байдаг. Жолооч нь жолоодож, хажуудаа нэг (зорчигчийн) суудалтай, ардаа магадгүй найман хүн суудаг. Гэвч заримдаа тэд арваар нь чихнэ бас дээрээс нь тахиа-, гахай-хүн, хүнс, ногоо, будаа ачна. Тиймээс заримдаа би тэр хөөрхий машин яаж явдаг байсныг гайхдаг байлаа. Ямар ч байсан л явдаг байсан! Тэд тийм зүйлс хийхүйц гоц ухаантай. Гэвч ард нь суучихаар яндангийн утаа нь нүүр цохиж, хамраар ороод заримдаа аймшигтай үнэртэнэ, заримдаа би бөөлждөг байсан. Гэвч дайны үед сууж явсан машин тань эсвэл автобус тань гэртээ хүрч чадвал аз болдог байв.

Нэг удаа тэгээгүй, замын голд бөмбөг тэсэрч их олон хүн амь үрэгдсэн юм. Аав бид хоёр амь үрэгдээгүй нь аз болсон. Гэвч бид том ачаагаа чирээд хурдны зам руу очих ёстой болж билээ. Тэр төв зам нь та нарын Америкт ч юм уу Англи эсвэл Франц гэх мэт улс оронд хардаг шиг тийм сайхан зам биш. Тухайн үед намайг бага байхад Хойд зүгээс Өмнө зүг рүү явдаг ганц л төв зам байсан нь Бен Хай голд тулаад зогсдог байсан. Тэнд манай улс хуваагдсан байсан. Нэг тал нь Хойд, нөгөө тал нь Өмнөд. Тийм л юм. Бид тэнд очиж болно; Харин Хойд тал руу орж болдоггүй байв. Яаж ордог байснаа санахгүй байна. Магадгүй болдог байсан билүү, эсвэл үгүй билүү дээ. Би сайн мэддэггүй байсан. Тэнд очих хориотой гэж бодсон юм; би цааш нь асууж байгаагүй. Авга ах маань Хойд талд байсан болохоор бид тийм ч амархан очиж болдоггүй байсан, эсвэл магадгүй тэр Хойд талд

байх дуртай байсан байх. Женевийн энхийн хэлэлцээрийн дараа Өмнөдийн олон хүн Хойдод очиж тэндээ амьдарч, харин Хойд талаас хэдэн хүн Өмнөдөд очиж, Өмнөдийн засгийн газарт харьяалагдан амьдарсан. Тухайн үед хоёр өөр системтэй байв. Хойд тал нь коммунист системтэй, Өмнөд нь ардчилсан системтэй байсан. Өөр өөр хүмүүс өөр өөр системд дуртай байсан учраас тэд хуваагдаж, хоёр талд очсон. Тиймээс авга ах маань Ау Лакт (Вьетнамд) дайн дуустал тэр бүх хугацаанд нэг ч эргэж ирээгүй. 1974 он байсан санагдаж байна. Тэгээд авга ах ирсэн. Би түүнтэй огт таараагүй, ээж маань Хонг Конгт ирж уулзахдаа надад хэлсэн юм, бас нэг удаа Бангкогт бас ирсэн. Тэдний хоёр удаа гарахыг зөвшөөрч надтай уулзуулсан. Үүний дараа тэдэнд ахин гарахыг зөвшөөрөөгүй. Паспортыг нь хураагаад авчихсан. Тэд надтай ирж уулзах боломжгүй болсноо хэлсэн. Би үнэхээр их шаналсан ч, бүх зүйл маш хурдан болоод өнгөрч, би яаж ч чадаагүй. Хамаагүй дээ. Үүнийг март. Миний хувийн л зүйл төдий. Яагаад та нарт энэ тухай ярьснаа мэдэхгүй юм.

Photo Caption: Гаднаа ч, дотроо ч үзэсгэлэнтэй нь цэвэр ариун сүнс юм

Зураг татаж авах