“Хайр бол жинхэнэ хүмүүний сэтгэлийн гэрэлт цамхаг билээ,” 9 цуврал лекцийн 7-р хэсгийг

Заримдаа түүнийг дотогш оруулах гэхээр ордоггүй учраас би түүнийг хөөж буланд шахдаг. Тэгээд тэр авралгүй болсноо мэдээд зүгээр л тэнд хөөрхий гөлөг шиг суудаг: “За, одоо яах вэ?” гээд. Би, “Би дотогш орох ёстой за юу?” гэхэд нэг юм тэврүүлж орно. Үгүй бол түүнд хангалттай зай байвал тэр нөгөө гарагт хүртэл надаас зугтана. Тэр тэгэх дуртай. Үнэхээр аймшигтай. Ганц л нохой-хүн хэдийнээ их ажил болдог. Одоо 7 байгаа, өмнө нь 10 байсан.